Zespół Szkół i Placówek w Radziejowie

Menu

Treść strony

Historia Szkoły

  • Zdjęcie w sepii. Budynek szkoły otoczony betonowym murem. W oddali widać kościół.

Tradycje szkolnictwa średniego w Radziejowie, jak już wcześniej wspomniano, sięgają XVIII wieku. W 1720 roku proboszcz radziejowski ks. Zygmunt Ruszkowski sprowadził do Radziejowa pijarów, którzy założyli tu szkołę. Funkcjonowała ona  do 1819 roku. Po odejściu pijarów do Włocławka rozpoczął się okres głębokiego upadku szkolnictwa  radziejowskiego. Stan ten utrzymywał się do początku wieku XX. Wtedy to bowiem przystąpiono energicznie do jego odbudowy. Najpierw powstała szkoła podstawowa, a następnie  zajęto się powołaniem szkoły średniej. Szkoła taka powstała w 1915 roku  i funkcjonowała w latach 1915-1922 jako 4-klasowe gimnazjum (koedukacyjne).  Jego założycielem i pierwszym dyrektorem był ks. Mateusz Grabowski. Dyrektorami  w następnych latach  byli kolejno: Hordyński, Małynicz, Tatarkiewicz. Uczyło się w tym gimnazjum ponad 100 uczniów. Wielu z nich kontynuowało naukę, zostając nauczycielami, sędziami, duchownymi. Z chwilą odejścia ks. Grabowskiego szkoła upadła.

W 1937 roku z inicjatywy Zarządu Towarzystwa Kulturalno-Oświatowego w Radziejowie reaktywowano prywatne gimnazjum. Powstała wówczas tylko jedna klasa, do której początkowo uczęszczało 27 uczniów. Zarząd Towarzystwa, na czele z pp. Surmacewiczami, był zainteresowany rozbudową gimnazjum. W ciągu krótkiego czasu zebrano potrzebne fundusze (około 6.000 zł) na zakup pomocy dydaktycznych, także wynajęto i urządzono lokal szkolny. Gmach szkoły mieścił się w budynku stanowiącym własność notariusza Gustawa Około-Kułaka. Zaangażowano wówczas dyrektora szkoły i nauczycieli. Postarano się również o zezwolenie Kuratorium Okręgu Szkolnego Pomorskiego w Toruniu na otwarcie placówki oświatowej.

1 września 1938 roku odbyła się uroczystość otwarcia szkoły. Poświęcenia gmachu dokonał proboszcz radziejowski ks. prałat Franciszek Buchalski (1935-1940). W tej ważnej dla społeczności Radziejowa uroczystości, obok władz zarządu Towarzystwa – inicjatorów utworzenia szkoły, były także władze miejskie. Okolicznościowe przemówienie wygłosił Prezes Towarzystwa Kulturalno-Oświatowego Edward Surmacewicz. Pierwszą kadrę pedagogiczną tworzyli: dyrektor szkoły – Teodor Józef Turek – nauczyciel języka polskiego, Stanisław Dulewicz – nauczyciel łaciny, języka niemieckiego i historii, Antoni Stefaniak – kierownik szkoły powszechnej oraz ks. dziekan prałat Ignacy Majewski. Pełna nazwa szkoły brzmiała: Prywatne Gimnazjum Koedukacyjne Towarzystwa Kulturalno-Oświatowego w Radziejowie. Placówka ta była szkołą prywatną. Fundusze na jej powstanie pochodziły z ofiarności społecznej. Właścicielem gimnazjum był Zarząd Towarzystwa Kulturalno-Oświatowego w Radziejowie. W 1938 roku szkoła liczyła 94 uczniów, w tym ponad połowę stanowiły dziewczęta. Były dwie klasy: I i II. Szkoła dysponowała salą rekreacyjną i gimnastyczną, boiskiem z przyrządami do ćwiczeń, pracownią robót ręcznych, świetlicą i biblioteką. Nauczyciele uczący w przedwojennym gimnazjum to: Teodor Józef Turek, ks. Feliks Cieśla, Stanisław Dulewicz, Barbara Koeltzówna, Izabella Stefaniakowa, Włodzimierz Mosaniuk i Wawrzyniec Orzechowski. Lekarzem szkolnym był dr Eugeniusz Makohoński. W połowie października 1938 roku odbyła się w szkole pierwsza wizytacja przedstawiciela Kuratorium Okręgu Szkolnego Pomorskiego w Toruniu - przeprowadził ją dr Bolesław Gawecki. Pozytywna ocena działalności Szkoły dawała nadzieję, że w niedalekiej przyszłości gimnazjum stanie się szkołą państwową. Wojna jednak pokrzyżowała te plany. Na jednym z ostatnich (bądź ostatnim) posiedzeniu Rady Pedagogicznej przed wojną, a dokładnie  30 czerwca 1939 roku,  Rada Pedagogiczna uchwaliła swój Regulamin.

  • Czrno-białe zdjęcie. Grupa uczniów liceum wraz z nauczycielami w trzech rzędach, pierwszy rząd siedzi. W tle budynek szkoły.

W okresie okupacji hitlerowskiej na terenie Radziejowa i okolic narodziło się tajne nauczanie. Taka forma nauki i w znacznym stopniu powiązane z nim życie kulturalne narodziło się jako spontaniczna akcja samopomocy, odpowiedź na hitlerowską politykę. Jak trudna była tajna działalność oświatowa nie tylko w zakresie szkoły powszechnej, ale i średniej w początkowym okresie, pokazuje przykład Radziejowa, gdzie rozpoczęto ją już jesienią 1939 roku. Systematyczną naukę na tajnych kompletach szkolnych prowadzili miejscowi nauczyciele i nauczycielki: Cecylia Kulesza, Józefa Eckiert, Józef Górczyński, Jadwiga Berkanówna, przedszkolanki: Helena Karpińska, Maria Krajewska i in. Tajnym nauczaniem zajmowała się m.in. cała rodzina Dulewiczów: Stanisław - nauczyciel gimnazjalny, Anna - absolwentka wyższej uczelni oraz jej córka Stanisława. Na tajnych kompletach realizowano program z zakresu języka polskiego, historii, geografii, matematyki i in., nie tylko obowiązujący w ówczesnej szkole powszechnej, lecz również w niższych klasach szkół średnich, co pozwoliło znacznej grupie młodzieży radziejowskiej  przejść do drugiej lub trzeciej klasy gimnazjum zorganizowanego po wyzwoleniu.

W czasie II wojny światowej polska oświata poniosła ogromne starty. Zniszczeniu  i dewastacji uległy wówczas budynki szkolne jak również pomoce naukowe. Dużo szkół zamknięto. Bezpośrednio po wyzwoleniu Radziejowa 21 stycznia 1945 roku władze miasta stawiały sobie jako jedno z pierwszych i niecierpiących zwłoki zadań reaktywowanie szkół. W pierwszym rzędzie podjęto się utworzenia administracji szkolnej i uruchomienia szkół wszystkich typów, chcąc zapewnić całej młodzieży w wieku szkolnym możliwość podjęcia nauki. Najtrudniejsza sytuacja była w szkolnictwie średnim ogólnokształcącym, ponieważ ponad połowa placówek tego typu była w rękach prywatnych, a dostęp do nich dla młodzieży ze środowisk proletariackich i chłopskich ze względów finansowych był ograniczony. Głównym celem podjętych starań o ich utworzeniu było umożliwienie młodzieży chętnej do nauki zdobywania wiedzy na poziomie szkoły średniej, co dawałoby  zdolniejszym jednostkom możliwość podjęcia studiów wyższych. Inicjatywa kontynuowania szkoły o charakterze szkoły średniej była rozpatrywana w kręgach tworzącej się nowej władzy ludowej, wywodzącej się głównie z Polskiej Partii Robotniczej oraz wśród aktywu społecznego. Najważniejszym celem ówczesnych władz wojewódzkich w Bydgoszczy i Kuratorium Okręgu Szkolnego Pomorskiego w Toruniu było uzyskanie zgody. Po formalnej aprobacie kuratora oświaty można było przystąpić do tworzenia placówki oświatowej, ale na przeszkodzie stanęła baza lokalowa. Powstała wówczas koncepcja zlokalizowania gimnazjum w gmachu szkolnym Szkoły Podstawowej, która mieściła się przy ulicy Tadeusza Kościuszki, a z której wcześniej usunięto wszelkie poniemieckie ślady.

  • Czarno-białe zdjęcie, parterowy budynek ze spadzistym dachem. Nad wejściem widoczny szyld z nazwą szkoły.

We wrześniu w 1945 roku powstało w Radziejowie Samorządowe Gimnazjum Koedukacyjne. Powstało ono w wyniku starań mieszkańców miasta i zapewnień ówczesnych władz samorządowych. Utworzono je w budynku Szkoły Podstawowej. Podlegało ono, tak jak gimnazjum przedwojenne, Kuratorium Okręgu Szkolnego Pomorskiego w Toruniu. Pierwszym dyrektorem został J. Osuchowski. Gimnazjum mieściło się w budynku przy ulicy Kościuszki. Powstały dwie klasy: I i II. Nabór do klasy pierwszej poprzedziły egzaminy wstępne. Egzaminatorami byli: J. Osuchowski, T. Krysiak i J. Górczyński. W listopadzie 1945 roku dyrektorem i faktycznym organizatorem gimnazjum został Władysław Sławiński-Sławecki. Pierwsze posiedzenie Rady Pedagogicznej po wojnie odbyło się 16 grudnia 1945 roku. Przebieg zebrania protokołował Józef Górczyński. Posiedzenie to przyniosło nauczycielom optymizm i nadzieję. Nauczyciele i uczniowie dokładali wielu starań, aby szkoła dobrze funkcjonowała. Dawało to nadzieję na pokonanie piętrzących się trudności. Były one przecież i liczne, i poważne. Należy podkreślić fakt, że szkoła zaczęła działać w bardzo trudnych warunkach. Społeczeństwo polskie po wojnie było biedne, brakowało  podstawowych artykułów, również sytuacja polityczna coraz bardziej się komplikowała i destabilizowała. Brakowało podręczników, aktualnych programów nauczania, pomocy naukowych, sprzętu szkolnego. Nie najlepsze warunki panowały także w budynku szkolnym; istotne z nich to kłopoty z ogrzewaniem, młodzież korzystała z Sali gimnastycznej w szkole podstawowej. Nie było też internatu. Stąd część uczniów (ci spoza Radziejowa) zmuszona była do korzystania ze stancji, których warunki bytowe czasami pozostawiały wiele do życzenia. Wprawdzie dyrektor już w 1945 roku mówił o tym, że Szkole zostanie przydzielony budynek na internat, ale pozostawało to tylko w sferze planów. Zamierzenia te zrealizowano dopiero w roku 1971. Dyrekcja, grono pedagogiczne, rodzice i władze miejskie podejmowały jednak starania, aby trudnościom tym zaradzić.  Również władze szkolne, wprowadzając nowe przepisy i zarządzenia, regulowały sposób funkcjonowania Szkoły dostosowany do ówczesnych warunków.

W Gimnazjum obowiązywał Regulamin Rady Pedagogicznej sprzed wojny, tj. ten z 30 czerwca 1939 roku. Uczniowie płacili czesne (wszystko wskazuje na to, że do 1950 roku), które pokrywało jednak tylko część kosztów  utrzymania Szkoły. Musiano więc starać się o dodatkowe fundusze. Pomocy finansowej udzieliły Zarząd Gminy i Zarząd Miasta. Uczniowie natomiast zbierali złom, makulaturę, przygotowywali przedstawienia teatralne, z których dochód przekazywano na potrzeby Szkoły. Aby wyrównać poziom nauczania i dać szansę uczniom na uzupełnienie wiadomości, w roku szkolnym 1946/1947 powstała klasa wstępna, a w następnym - 1947/1948  dwie klasy wyrównawcze. Dopiero w roku 1950 wszedł w życie przepis zalecający, by do klasy VIII przyjmować młodzież tylko między 13 a 16  rokiem życia. W pierwszym roku szkolnym po wojnie w Gimnazjum uczyło się 69 uczniów. Były dwa oddziały i tylko pięciu nauczycieli, dlatego też każdy z nich wykładał po kilka przedmiotów. Pierwsza klasyfikacja odbyła się w czerwcu 1946 roku. W następnym roku szkolnym Gimnazjum otrzymało prawo  do   dwóch   etatów  państwowych. Otrzymali je: dyrektor Władysław Sławiński-Sławecki i Łucja Anzel. W następnych latach zwiększyła się liczba oddziałów. W roku szkolnym 1946/1947 było ich - 3, a w 1947/1948 - 4, wzrosła też liczba nauczycieli do 9. Uczniów zaś było około 80. W 1948 roku została zmieniona nazwa Szkoły. Odtąd była to Prywatna Szkoła Licealna Miejskiej Rady Narodowej w Radziejowie. W tym też roku zmieniono nazwy klas na VIII, IX, X i XI. W czerwcu 1948 roku pierwszych 16 uczniów otrzymało świadectwa ukończenia Szkoły. Mimo wspomnianych wyżej trudności i przeszkód  dyrekcja i grono pedagogiczne stawiały uczniom dość duże wymagania, starając się, aby poziom nauczania i wychowania był wysoki.

Gimnazjum było szkołą koedukacyjną, stąd wyznaczono generalnych wychowawców młodzieży męskiej i żeńskiej. W roku szkolnym 1946/1947 byli nimi Władysław Sławiński-Sławecki i Janina Kwiecińska. Uczniowie nosili czapki ze znaczkami Szkoły, a od 1952 roku ujednolicono strój szkolny, tzn. decyzją Rady Pedagogicznej uczniowie nosić mieli także mundurki i fartuszki. Obowiązywało tzw. „silentium”, czyli zakaz przebywania poza domem czy stancją po godzinie 20.00, a od maja do września po 21.00. Stancje uczniowskie kontrolowane były przez nauczycieli. Karą za naruszanie regulaminu szkolnego były upomnienia, nagany, a nawet zawieszanie w prawach ucznia. Ogólnie rzecz biorąc, panowała dość surowa  dyscyplina. W świadomości społecznej gimnazjum, tak przed wojną jak i po wojnie, kojarzyło się przecież ze szkołą, która daje wysoki status społeczny, możliwość dalszego kształcenia, a także kształtuje postawy, wychowuje. W celu polepszenia współpracy młodzieży z gronem pedagogicznym we wrześniu 1949 roku w szkole uruchomiono samorządy klasowe w osobach: gospodarz, sekretarz, skarbnik. Zgodnie z uchwałą Rady Pedagogicznej gospodarz miał pomagać wychowawcy. W związku z tym przewidziano następujące obowiązki gospodarza: wyznaczanie dyżurnych, informowanie wychowawcy  w sprawach młodzieży. Poza tym do zadań samorządu klasowego należało m.in. reprezentowanie klasy wobec nauczycieli i władz szkolnych we wszystkich sprawach dotyczących uczniów danej klasy, a szczególnie w sprawach dotyczących realizacji podstawowych praw i obowiązków uczniów, występowanie z inicjatywą współorganizowania imprez klasowych, dbanie o czystość, ład i porządek w klasie oraz o wystrój klasy i szkoły.

  • Czarno-białe zdjęcie z 1953 roku, trzynastu chłopców w krótkich spodenkach. Dziesięciu stoi, trzech siedzi na trawie.

W 1949 roku opuścił  Szkołę   jej   dotychczasowy   dyrektor   Władysław   Sławiński-Sławecki. Kolejni dyrektorzy kierowali Szkołą dość krótko. Byli to: Tadeusz Krysiak - dyrektor w roku szkolnym 1949/1950, Franciszek Guzek w latach 1950-1952 i Stanisław Furtek w roku szkolnym 1952/1953. W 1950 roku Szkoła zmieniła nazwę na - Państwowa Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Licealnego w Radziejowie. W maju 1951 roku po raz pierwszy odbyły się egzaminy dojrzałości - dopuszczono do nich 26 uczniów. W latach  czterdziestych i na początku pięćdziesiątych następują w Szkole liczne zmiany. Zwiększa się liczba uczniów, powstają pierwsze organizacje szkolne: ZHP, PCK, chór, później SKS, TPPR, SKO. Od 1950 roku rozpoczynają działalność pierwsze koła zainteresowań. W tym też roku powstał Samorząd Szkolny, który działał w oparciu o Regulamin wydany przez Ministra Oświaty, a jego opiekunem z urzędu był dyrektor (tak było przez kilkanaście lat). Wśród wielu organizacji szkolnych z czasem Samorząd Uczniowski stanie się jedną z najważniejszych. W październiku 1950 roku wprowadzono nowy Regulamin Uczniów, który zawierał prawa i obowiązki a także mówił o karach i nagrodach. W początkach lat pięćdziesiątych w szkole zainstalowano radiowęzeł, utworzono świetlicę, powstał też ogródek doświadczalny pod opieką koła biologicznego. W 1952 roku Rada Pedagogiczna postanowiła o zaprowadzeniu Kroniki Szkoły, w której umieszczane będą najważniejsze wydarzenia z życia placówki i osiągnięcia uczniów. Aby zadbać o odpowiednie rozrywki dla młodzieży a także po to, aby uczniów zintegrować, organizowano imprezy, takie jak: kuligi, rajdy, zawody kolarskie, wystawiano sztuki teatralne, np. „Moralność pani Dulskiej” czy „Śluby panieńskie”. W tym też czasie wprowadzono nowe przedmioty szkolne: biologię, naukę  o Konstytucji, język rosyjski, język niemiecki. Brakowało jednak wielu nauczycieli, a sytuacja była na tyle trudna, że dyrekcja Szkoły zdecydowana była przyjąć do pracy nawet studentów. Myślano o rozwiązaniu  innych trudności, z którymi Szkoła borykała się od 1945 roku.

Od lat pięćdziesiątych na posiedzeniach rad pedagogicznych i spotkaniach z rodzicami mówiło się o konieczności budowy internatu i sali gimnastycznej (w początkach lat sześćdziesiątych także o budowie nowej szkoły). Jak wiemy, przyszło na te zmiany poczekać jeszcze wiele lat. W roku szkolnym 1952/1953 poprawiono warunki lokalowe, dzięki czemu Szkoła mogła lepiej realizować swoje zadania. Utworzono świetlicę, której opiekunem został Tadeusz Orłowski. Ponadto przeorganizowano bibliotekę, zorganizowano pracownię fizyczną, wzbogacono kancelarię i gabinet dyrektora oraz przebudowano korytarze. W 1953 roku po raz kolejny została zmieniona nazwa Szkoły na Liceum Ogólnokształcące w Radziejowie. Nazwa ta będzie obowiązywała aż do 1976 roku, kiedy to powstanie Liceum Medyczne. W tym samym - 1953 roku - kolejnym dyrektorem Szkoły został Tadeusz Bąkowski - będzie on tę funkcję pełnił aż do 1965 roku. Z jego inicjatywy zaczęto zbierać fundusze na budowę sali gimnastycznej. Organizowano przedstawienia teatralne i występy chóru szkolnego, a zebrane w ten sposób pieniądze przeznaczono na zakup materiałów budowlanych. Uczniowie przygotowywali wykopy pod fundamenty, brali także udział w pracach budowlanych i porządkowych. Wkład pracy uczniów, grona pedagogicznego i rodziców był ogromny. Budowa trwała kilka lat. W 1956 roku prace zakończono. Urządzono wtedy w nowej sali gimnastycznej zabawę taneczną  a dochody z niej przeznaczono na wyposażenie sali w niezbędne przyrządy. Odtąd odbywały się tu nie tylko lekcje wychowania fizycznego, ale także zajęcia SKS-u, uroczystości szkolne i egzaminy dojrzałości. Dyrektor Tadeusz Bąkowski zmarł w 1980 roku. W 1957 roku koło historyczne, działające pod opieką Galiny Dmochowskiej - nauczycielki historii i języka rosyjskiego, wystąpiło z wnioskiem o nadanie Szkole imienia Władysława Łokietka. Od 1 września 1958 roku, na mocy Zarządzenia Ministra Oświaty, Szkoła nosi właśnie imię Władysława Łokietka. Pod koniec lat pięćdziesiątych udało się wykonać w Szkole wiele prac modernizacyjnych, wybudowano portiernię, magazyn wychowania fizycznego oraz kuchnię, aby młodzież mogła korzystać z drugiego śniadania, zorganizowano pracownię biologiczną i gabinet pomocy naukowych. W tym czasie w Szkole uczyło się ponad 100 uczniów (w połowie lat pięćdziesiątych uczniów było nawet  ok. 150). Liczba nauczycieli wahała się wtedy od 7 do 9. Działalność rozpoczęły organizacje, których powstanie związane było z ówczesną sytuacją polityczną kraju, takie jak: SP, ZMS. Znacząco zwiększyła się wtedy liczba kół przedmiotowych, co pozwalało coraz większej rzeszy uczniów rozwijać poprzez te formy zajęć indywidualne zainteresowania.

  • Czarno-białe zdjęcie, trzech chłopców w krótkich spodenkach biegnących po piaszczystej bieżni. W tle budynek szkoły.

Lata sześćdziesiąte przynoszą dalsze zmiany w Szkole. Zwiększa się liczba oddziałów do 6-8, a tym samym liczba uczniów. Było ich już znacznie ponad 200, a w połowie lat sześćdziesiątych nawet około 300. Zwiększyła się też liczba nauczycieli. Pracowało ich wówczas około 13 -15. Młodzież uczestniczyła wtedy aktywnie w życiu Szkoły i miasta. Szczególnie prężnie działały szkolne drużyny harcerskie. Liczne sukcesy stały się też udziałem członków SKS. Do największych zaliczyć należy I miejsce w województwie w piłce siatkowej w 1966 roku oraz mistrzostwo województwa a także okręgu w strzelectwie sportowym. W tym czasie dyrektorami Szkoły byli (po T. Bąkowskim): Bogusław Dzierżanowski - pełnił tę funkcję w latach 1965-1968, a potem także w latach 1971-1973; Eugenia Sławińska, w latach 1968-1970 i 1973-1977. W roku szkolnym 1970/1971 obowiązki dyrektora pełnił Józef Kamiński, a w roku szkolnym 1975/1976 Halina Wekwejt.

W latach siedemdziesiątych w Szkole zachodzą ogromne zmiany, których nie sposób pominąć, pisząc jej historię. W 1971 roku oddano do użytku internat. Pierwotnie było w nim aż około 200 miejsc. Był to budynek przestronny, wyposażony w nowoczesną kuchnię, stołówkę, pralnię, świetlicę do nauki. Internat rozwiązywał wreszcie problem młodzieży spoza Radziejowa, która dotąd musiała albo do Szkoły dojeżdżać, albo mieszkać  w wynajętych pokojach. Pierwszym kierownikiem był Józef Zaparucha. W 1972 roku nastąpiła zmiana na tym stanowisku; kierownikiem został Stanisław Pawelec, który zarządzał tą placówką aż do 1997 roku. W  roku szkolnym 1997/1998 funkcję tę powierzono Halinie Parackiej. Internat nie był tylko „sypialnią”. Dzięki staraniom kierownika tej placówki, jak i wychowawców, odbywały się tu różnorodne imprezy kulturalne, organizowano bale, dyskoteki, przeprowadzano konkursy czystości. Szczególnie znaczące osiągnięcie przypadło na rok szkolny 1987/88. W organizowanym przez Ministerstwo Edukacji Narodowej ogólnopolskim współzawodnictwie o tytuł „Przodującego Internatu” internat nasz zajął II miejsce. Od początku istnienia tej placówki działała Młodzieżowa Rada Internatu - pod opieką kierownika, czyli samorząd mieszkańców, który był inspiratorem większości imprez i różnych przedsięwzięć, jakie w internacie były podejmowane - m.in. pomocy koleżeńskiej, konkursów itp. Początek roku szkolnego 1973/1974 odbył się już w nowym budynku szkolnym. Liceum Ogólnokształcące przeniosło się po remoncie i modernizacji do dawnego budynku szkoły podstawowej. Nasza Szkoła mieści się tu do dziś. Obiekt ten powstał w 1931 roku i znajdowała się tu najpierw szkoła powszechna, a po II wojnie światowej szkoła podstawowa. Warunki  w tym gmachu były wprost nieporównywalnie lepsze w stosunku do tych sprzed przeprowadzki. Założono tu centralne ogrzewanie, zbudowano zaplecze sanitarne, było oczywiście więcej sal lekcyjnych, pracowni. Szkoła była jasna, czysta, przestronna. Mankamentem było to, że zlikwidowano istniejącą w Szkole salę gimnastyczną, aby uzyskać większą ilość miejsca do nauki i zbudować łazienki. Po raz kolejny więc zaistniał ten sam problem - brak sali gimnastycznej. Z tego powodu przez wiele lat zajęcia wf-u odbywały się  w sali gimnastycznej w dawnej szkole, do której przeniesiono Szkołę Podstawową nr 2. W tym czasie zwiększyła się liczba oddziałów szkolnych do ok. 8-10 i uczniów -  na początku lat siedemdziesiątych było ich około 300. W roku szkolnym 1973/1974 powstała klasa o profilu humanistycznym, a  rok później matematyczno-fizycznym.  W tym samym roku podjęto wysiłek, aby zagospodarować teren wokół Szkoły. Powstało wtedy boisko do piłki nożnej, bieżnia wokół niego, rzutnia, skocznia w dal, boisko do gry w siatkówkę. Utworzono trawniki, zagospodarowano skarpę, zasadzono drzewa i krzewy. Teren wokół szkoły ogrodzono. Pracowali głównie uczniowie pod kierunkiem nauczyciela historii Bogumiła Morawskiego. Wiosną 1975 roku odbyła się wielka i ważna dla Szkoły uroczystość, Szkoła bowiem otrzymała sztandar.

Od 1 września 1976 roku w budynku Liceum Ogólnokształcącego utworzono Liceum Medyczne. Odtąd w jednym budynku funkcjonowały dwie szkoły. Konieczne było dostosowanie warunków lokalowych. Jedną pracownię z zapleczem (dawny gabinet biologii) zmieniono na salę demonstracyjną  przeznaczoną dla Liceum Medycznego. Zwiększyła się także kadra nauczycielska. W wymiarze 8 godzin zatrudniony został lekarz i farmaceuta. Utworzono również etat kierownika praktycznej nauki zawodu, który powierzono Danucie Pietrzak. W ciągu roku szkolnego 1976/1977  zorganizowano dodatkowo dwie pracownie dla Liceum Medycznego, zakupiono pomoce niezbędne do prowadzenia zajęć wychowania fizycznego i przysposobienia obronnego oraz namioty i plecaki dla potrzeb turystyki. Następstwem utworzenia Liceum Medycznego przy Liceum Ogólnokształcącym było utworzenie z dniem 1 września 1977 roku zbiorczego zakładu szkolnego o nazwie Zespół Szkół. Zespół Szkół w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych liczył ponad 400 uczniów. W 1981 roku pierwsze absolwentki LM opuściły Szkołę. Ogółem 685 uczennic LM ukończyło naszą Szkołę i podjęło pracę nie tylko w radziejowskim szpitalu, ale także w wielu placówkach służby zdrowia w Polsce i za granicą. Absolwentki LM w Radziejowie zawsze wyróżniały się dużą fachowością, dobrym przygotowaniem merytorycznym jak również ciepłym i serdecznym stosunkiem do chorych. Takie opinie docierały do Szkoły, zarówno w czasach funkcjonowania LM jak i teraz, kiedy ono  już nie istnieje. Piękną tradycją w Liceum Medycznym była uroczystość czepkowania uczennic klas III. Zwykle odbywała się ona w Radziejowskim Domu Kultury, a później, kiedy powstała aula szkolna, przeniesiono ją do Szkoły. Była to zawsze uroczystość bardzo wzruszająca, szczególnie dla dziewcząt, którym nauczyciele zawodu nakładali czepki pielęgniarskie,  a także dla rodziców, krewnych i nauczycieli. W latach 1977-1991 dyrektorem Szkoły był Adam Matuszak. Uczył wiedzy o społeczeństwie. Przeszedł na emeryturę w roku 1991. Zmarł w 2002.

 

  • Uczniowie klasy IV liceum siedzą na schodach wewnątrz budynku szkoły. Z lewej strony widoczna barierka schodów.
Początek lat dziewięćdziesiątych przyniósł kolejne zmiany. Od 1 września 1991 roku dyrektorem szkoły został Grzegorz Sobczak, który zapoczątkował w roku szkolnym 1991/1992 budowę sali gimnastycznej. Na początku pomysł wydawał się mało realny, ponieważ władze oświatowe nie chciały rozmawiać o nowych inwestycjach. Jednak upór i przedsiębiorczość dyrektora szkoły sprawiły, że zdobyto zezwolenie i już w październiku 1991 roku zakupiono dokumentację budowy sali, która miała powstać w miejscu, gdzie planowano utworzenie asfaltowego boiska do piłki ręcznej. Ostatecznie z boiska zrezygnowano i jesienią 1991 roku rozpoczęto budowę. Część robót wykonano dzięki życzliwości miejscowych zakładów pracy, takich jak: Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej, Rejon Dróg Publicznych, Zakład Energetyczny. Inwestycja była dofinansowywana również przez Kuratorium Oświaty i Wychowania oraz Ministerstwo Edukacji Narodowej. Sala gimnastyczna, o budowie której mówiono przez czterdzieści lat, została oddana do użytku 12 lutego 1993 roku. Wraz z budową sali gimnastycznej Szkoła zyskała aulę i dwie sale lekcyjne. W połowie lat dziewięćdziesiątych budynek pokryto nowym dachem. Dachówki, którymi pierwotnie była pokryta Szkoła, znajdowały się w opłakanym stanie, dach przeciekał, wskutek czego zalewane były klasy na wyższej kondygnacji. W 1994 roku niewielkie zmiany zaszły w internacie. Od 1 września zamieszkali tam uczniowie „szkoły życia”, co stawiało nowe wyzwania w pracy wychowawczej. Zgodnie z decyzją Kuratora Oświaty we Włocławku,  od 1 marca 1996 roku, w internacie Liceum Ogólnokształcącego utworzono grupy wychowawcze dla uczniów niepełnosprawnych pobierających naukę w sąsiedniej szkole – Szkole Podstawowej nr 2 Specjalnej. Wedle zaleceń Kuratorium Oświaty we Włocławku grupy wychowawcze w internacie działały w ramach organizacji Zespołu Szkół. Opieka, rewalidacja i resocjalizacja w tych grupach organizowana była na zasadach obowiązujących w Specjalnych Ośrodkach Szkolno-Wychowawczych. W roku 1996 w internacie mieszkało 56 uczniów Liceum i 28 wychowanków ze „szkoły życia”. Mieszkańcy podzielni byli na sześć grup wychowawczych (2 grupy młodzieży licealnej i 4 grupy dzieci „szkoły życia”). Istotną zmianą, jaka zaszła w Zespole Szkół, była likwidacja w 1997 roku Liceum Medycznego.  W kilku wcześniejszych latach liczba oddziałów LM zmniejszała się, gdyż zaprzestano naboru do klas pierwszych. W związku z tym powstawały nowe klasy LO. W 1998 roku  zmieniło się obejście Szkoły. Zlikwidowano dotychczasowe duże boisko do gry w piłkę nożną, w to miejsce powstały: boisko o wymiarach 36x18m  - przystosowane do gry w piłkę siatkową, ręczną, koszykową, skocznia w dal, rzutnia  do pchnięcia kulą i bieżnia. W 1993 roku powstała sala komputerowa, a w 1998 podłączono Szkołę do sieci Internetu. We wrześniu 2002 roku powstała sala multimedialna.
  • Czarno-białe zdjęcie. Uczniowie klasy IV liceum siedzą w ławkach szkolnych. Na ławce stoi globus. Na ścianie wiszą dwie mapy.

Koniec lat dziewięćdziesiątych przyniósł wiele zmian struktury Liceum Ogólnokształcącego. Rok 1999 wiąże się zarówno z wprowadzeniem reformy systemu oświaty, jak również reformy administracyjnej Polski. Organem prowadzącym dla Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława Łokietka został powiat radziejowski. Nadzór pedagogiczny nad placówką sprawuje Kurator Oświaty w Bydgoszczy w imieniu Wojewody Kujawsko-Pomorskiego. Również w 1999 roku, w związku z reformą systemu oświaty i jednocześnie wprowadzeniem nowego szczebla  kształcenia – gimnazjum zaczęto zastanawiać się nad utworzeniem gimnazjum przy Liceum Ogólnokształcącym. Zdaniem dyrekcji, gimnazjum mogłoby być interesującą ofertą edukacyjną na rynku oświaty. Pod koniec 1999 roku, na mocy Uchwały Rady Powiatu, w internacie powołano Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy. Od 1 września 2000 roku w budynku internatu funkcjonowała Szkoła Podstawowa  nr 2 oraz Gimnazjum Specjalne. Na mocy Uchwały Rady Powiatu, od 1 września 2000 roku, przy Liceum Ogólnokształcącym funkcjonuje Publiczne Gimnazjum Powiatowe. Gimnazjum to jest rozszerzeniem oferty edukacyjnej dla absolwentów zreformowanej szkoły podstawowej. Szkoła przyjmuje uczniów, którzy pragną twórczo rozwijać zainteresowania naukowe i artystyczne. Niewątpliwie taka forma kształcenia daje możliwość wypromowania najzdolniejszej młodzieży z terenu powiatu radziejowskiego. Skuteczność działania placówki gwarantują zarówno dotychczasowe dokonania Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława Łokietka, jak również kontakty tejże placówki z ośrodkami akademickimi oraz kulturalnymi kraju. Powstałe przy Liceum Gimnazjum daje możliwość nauki przez sześć lat w jednej szkole (3 lata gimnazjum i 3 lata liceum). Warto dodać, że następstwem utworzenia w internacie Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego oraz Publicznego Gimnazjum Powiatowego przy Liceum było rozwiązanie Zespołu Szkół z dniem 31 sierpnia 2001 roku.  W miejsce Zespołu Szkół od 1 września 2001 roku  utworzono Zespołu Szkół i Placówek, w skład którego wchodzą: Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy, Liceum Ogólnokształcące oraz Publiczne Gimnazjum Powiatowe. Powołanie Zespołu Szkół i Placówek spowodowało lepsze wykorzystanie pomieszczeń dydaktycznych, kadry pedagogicznej oraz racjonalne wykorzystywanie środków finansowych. Początek nowego stulecia to nie tylko przemiany struktury organizacyjnej placówki. Warto podkreślić, że pierwsza dekada tego okresu wiąże się również z  wieloma pracami związanymi z modernizacją i ulepszeniem warunków lokalowych. We wrześniu 2002 roku powstała sala multimedialna. Rok później odnowiono elewację budynku szkoły oraz wymieniono okna, natomiast w roku szkolnym 2007/2008 wymieniono dach. Jeśli chodzi o ulepszenie bazy dydaktycznej Szkoły, w 2006 roku utworzono w  salę konferencyjną, salę do nauki języków obcych oraz siłownię, a dwa lata później – w 2008 roku – zmodernizowano szatnię. Niewątpliwie historycznym dla szkoły wydarzeniem było odsłonięcie pomnika Patrona Szkoły, Władysława Łokietka, które miało miejsce 27 września 2008 roku. W ramach pielęgnowania historii i tradycji w Liceum powstała Galeria Historyczna, której uroczyste otwarcie odbyło się 11 marca 2010 roku.  W roku szkolnym 2008/2009 rozpoczęto prace remontowe na strychu szkoły. Dzięki kilkumiesięcznej i wytężonej pracy szkoła zyskała dodatkowe piętro oraz wcześniej wspomnianą Galerię, w której obecnie odbywa się wiele imprez kulturalnych, organizowane są konkursy oraz prelekcje. Powstanie Galerii Historycznej związane jest z gromadzeniem i kolekcjonowaniem  fotografii przedstawiających historię szkoły, miasta, regionu. Na podstawie zebranych zdjęć tworzony jest opis historii ludzi, miejsc i wydarzeń. Gromadzone są nagrania „świadków historii” – „historia mówiona”. Stąd w Galerii znajduje się wystawa zdjęć, z których najstarsze pochodzą z początku XX wieku. Również w 2010 roku, 1 września, odbyło się w Szkole  uroczyste odsłonięcie tablicy upamiętniającej pułkownika Antoniego Iglewskiego, wybitnego Radziejowianina, należącego do legendarnej organizacji Cichociemnych.

  • Budynek szkoły, elewacja budynku w kolorze pomarańczowym, spadzistych dach. Widoczne wejście do budynku. W tle tęcza.

Ogromnym przedsięwzięciem, w którym Liceum wzięło udział, było przystąpienie do projektu „Astrobaza”, autorskiego pomysłu Samorządu Województwa Kujawsko- Pomorskiego. Projekt ten dotyczył budowy sieci obserwatoriów astronomicznych i był wyjątkową inicjatywą nie tylko na skalę Polski, ale także Europy. Budynek  ma kształt typowego obserwatorium astronomicznego na planie koła. Znajdują się w nim trzy funkcjonalne kondygnacje: sterownia ze stanowiskami komputerowymi, platforma teleskopu z kopułą oraz taras obserwacyjny. Kopuła obserwatorium jest w pełni zautomatyzowana, co oznacza możliwość podążania za teleskopem oraz jej zdalne zamykanie i otwieranie. Pod kopułą znajduje się w pełni skomputeryzowany teleskop. Na tarasie obserwacyjnym mogą być wykonywane obserwacje astronomiczne przy użyciu mniejszych teleskopów lub lornetek. 17 czerwca 2011 roku odbyło się uroczyste otwarcie Astrobazy. Uczniowie naszej szkoły corocznie uczestniczą w międzynarodowych projektach badawczych oraz edukacyjnych Star Count oraz Globe at Night. Wspólnie z przedstawicielami wielu krajów tworzą ogólnoświatowe mapy zanieczyszczeń świetlnych nieba. Astrobaza wyposażona jest w automatyczną stację pogody.  Jest ona przydatna w planowaniu obserwacji nieba, a dodatkowo stanowi pomoc dydaktyczną w zdobywaniu wiedzy meteorologicznej. Nasza placówka to szkoła z tradycjami. Tym, co nadaje szczególny charakter naszej szkole jest kultywowanie historii i tradycji, które kształtują świadomość narodową uczniów.

Fragment  „Dziejów Radziejowskiego Liceum” z 2013 roku

Menu

Treść

  • Brązowa odznaka Perspektyw 2023 - logo
  • Brązowa odznaka Perspektyw 2023 - logo
  • Brązowa odznaka Perspektyw 2022 - logo
  • Brązowa odznaka Perspektyw 2021 - logo

Menu

Treść

Nasz adres:

Zespół Szkół i Placówek

ul. Szkolna 12

88-200 Radziejów

tel./fax 54 285 32 28

Adres e-mail:

sekretariat@radziejow.edu.pl

skrzynka podawcza: ZSiPRadziejow